Praktijk voor Zingeving

Bij een ontmoeting met Ido Abram, o.a. directeur van de Stichting Leren en ontwerper van de Identiteitscirkel, had ik ter introductie drie boeken meegenomen.

Behoedzaam legde ik deze drie exemplaren op het tafeltje voor mij neer. Het waren het Dagboek van Janusz Korczak, het hoofdwerk van Feuerstein Laat mij niet alleen en tenslotte De zin van het Bestaan van Viktor Frankl. Het bijzondere aan deze drie boeken is, zei hij, dat deze drie mensen grensverleggend gewerkt hebben. Dat was iets wat ik mij nog niet gerealiseerd had. Grensverleggend, het klonk als muziek in mijn oren. Dat is hoe ik met mensen wil werken, bedacht ik.

Wat betekent grensverleggend binnen de context van deze drie boeken?

Het betekent dat deze drie mensen hebben bewezen dat ieder mens beschikt over de uiteindelijke vrijheid om zelf te kiezen hoe hij/zij met de omstandigheden in het leven omgaat. Zij hebben laten zien dat de mens geen slaaf is van omstandigheden, hoe moeilijk ook, maar de keuze heeft de grens te verleggen en er boven uit te stijgen.

Ook Marco had grensverleggend gewerkt. Een kenmerk van pioniersschap wellicht? Ik realiseerde mij, dat dat waarschijnlijk ten grondslag lag aan onze diepe verbondenheid. Grenzen worden doorbroken, overgestoken, het kunnen barrieres zijn die geslecht worden. Hoe mooi is dat.

Maar grenzen kunnen ook geschonden worden door pijn, verlies en verdriet. Betekent de pijn van het verlies een grens die geschonden moet worden in onszelf omdat daarachter de troost te vinden is?

Ik denk dat ieder mens zijn/haar eigen antwoord hierop moet vinden...