Ik heb een tijdje niets van mij laten horen, de reden is dat ik zelf diep in een rouwproces terecht kwam.
Vanuit dit proces wil ik graag wat schrijven aan al die mensen en kinderen die deze pijn doormaken. Ik bewonder jullie moed om dit proces aan te gaan.
Waarom schrijf ik dit? Omdat je in een rouwproces uiterst kwetsbaar bent, in feite ligt er maar een vliesje over je heen, en alle goedgemeende verkeerde woorden scheuren dit vliesje zo gemakkelijk stuk.
De eerste periode van rouw is in mijn gedachten en beleving zo rauw omdat je nog niet de tijd hebt gehad om de eerste verwerking van de afwezigheid van de geliefde persoon in de stof aan te gaan.
Dan rouw heeft een tweeledig karakter, het verlies treft ons zwaar van buitenaf maar tegelijkertijd opent het ons van binnenuit en laat het zien waar wij in het leven staan.
Nogmaals het is slechts mijn beleving maar ik denk dat het kantelpunt van een rouwproces ligt in de volgende zinnen uit de traditie van de Lakote-Sioux:
Voorlopig heeft hij of zij de realiteit van verlies geaccepteerd en is hij gestopt met zich vast te houden aan het verleden of zich aan de toekomst vast te grijpen. In de grondenloze openheid van verdriet is er sprake van een geheelheid, van aanwezigheid en een diepe natuurlijke wijsheid.
Dit is een zin waar heling in verborgen ligt, maar nog wel verborgen, er ligt zeker een belofte in omdat het een einde maakt aan mijn/ons gefragmenteerd zijn.
Degene die de rouw aangaat, heeft behoefte aan troost, die op vele verschillende niveaus aangereikt kan worden. Maar vooral het resoneren op de grondtoon van de rouwende brengt vaak datgene naar boven wat de rouwende raakt omdat hij of zij dat herkent als bij hem of haarzelf behorend. Juist daardoor is dit troostend.
Dit zijn zo enkele gedachten die door mij heengaan, lieve lezer,
Nogmaals ik bewonder en eerbiedig de kracht in jou om het proces aan te gaan.
Comments